Новата мапа базирана на овие наоди покажува како процентот на луѓе со различна боја на кожа се променил низ Европа од пред 45.000 години до пред 1.700 години. Светлите тонови на кожата првпат се појавиле во Шведска во мезолитскиот период, почнувајќи од пред околу 14.000 години, но тие биле ретки. Во бакарното и бронзеното доба (пред 7.000 до 3.000 години) имало континуирано зголемување на светлата пигментација, но потемните типови на кожа останале многу распространети.

Поместувањето кон полесна пигментација не беше линеарно во времето и просторот и беше побавно од очекуваното, велат истражувачите. Во железното време (пред 3.000 до 1.700 години), светлата кожа била речиси исто толку честа како темната кожа, особено во Северна и Централна Европа. Сепак, темната пигментација остана вообичаена во области како што се Италија, Шпанија и Русија.

Истражувачите ги анализирале античките геноми (целиот сет на инструкции за ДНК) на 348 лица кои живееле помеѓу 45.000 и 1.700 години. Речиси сите европски поединци имале темна пигментација во најраниот период (палеолит, пред 45.000 до 13.000 години) – само еден исклучок имал преодна боја на кожата. Наодите во врска со поединечни земји покажуваат многу сложени варијации, а некои трендови се чини дека се променија во следните периоди од античката историја.

Во неолитската Британија (почнувајќи околу 8.000 п.н.е.), мнозинството луѓе (околу 85%) биле со темна кожа. Меѓутоа, до бакарното доба (од околу 3.500 п.н.е.) односот помеѓу светлата и темната кожа бил 50/50. До бронзеното доба (2.000 до 500 п.н.е.), околу 50 проценти од Британците имале „средна“ боја на кожата, додека 25 проценти биле со светла кожа и 25 проценти темна кожа.

Французинките, од друга страна, имале приближно 65 проценти темна кожа за време на мезолитот (од пред околу 12.000 години), додека 35 проценти се класифицирани како светла кожа. До неолитскиот период, Франција имала околу 85 проценти темна кожа, а остатокот во преодна категорија, но 100 проценти светла боја во бронзеното време.

Научниците знаат дека современите луѓе (Хомо сапиенс) еволуирале во Африка, но го напуштиле тој континент пред 60-70 илјади години, стигнувајќи до Европа и Азија. Светлосната пигментација стана почеста бидејќи хомо сапиенсот мигрираше од Африка во региони со пониско ултравиолетово зрачење.

Раните Европејци еволуирале кон посветла кожа бидејќи морале да се прилагодат на континент со помалку сончева светлина. Посветлата кожа дозволува повеќе ултравиолетова светлина да навлезе, помагајќи му на телото да произведе витамин Д, кој е неопходен за силни коски и мускули. Од друга страна, потемната кожа, која содржи повеќе црно-кафеави пигменти, е подобро заштитена од оштетување од премногу сонце.

„Кога хомо сапиенсот мигрираше на север од Африка во Евроазија, режимот на селекција се промени и се појавија полесни фенотипови“, велат истражувачите.

Други фактори за ширење на посветли нијанси вклучуваат генетски нанос – промена на фреквенцијата на варијанта на ген поради случајност – како и миграција. На пример, ширењето на неолитските земјоделски популации низ Европа одигра клучна улога во промената на пигментацијата.

Иако претставува сложена слика за промената на бојата на кожата во однос на поединечните земји, студијата севкупно сугерира дека светлата кожа во Европа стана вообичаена многу подоцна отколку што се мислеше.