Колку и да одвоите време за одење во тишина, тоа секако ќе биде вашиот личен простор за размислување и креативност, време кога можете да поттикнете нови идеи, да го исчистите умот. Експертите велат дека „тивките прошетки“ всушност можат да бидат одличен начин луѓето да ја подобрат својата благосостојба.

– Идејата за одење во тишина, во природа, многу потсетува на практиката во традицијата на медитација со свесност за внимателно одење или медитација за одење. Идејата за тивко одење е луѓето да се обидат да останат во сегашниот момент – објаснува д-р Раел Кан, професор на Катедрата за психијатрија и бихејвиорални науки на Медицинскиот факултет Кек на Универзитетот во Јужна Калифорнија.

Како одењето во тишина му помага на нашиот ум?

Одвојувањето време само за себе, време кога ќе бидеме „исклучени за другите“ и во кое никој не може да ни пречи, може да биде од помош за мозокот, нагласуваат психолозите. Д-р Чан објаснува дека тивкото одење функционира така што го извлекува мозокот од неговата „стандардна мрежа на режими“ Овој термин се однесува на способноста на мозокот да ја замисли иднината, да размислува за минатите искуства или да сонува. Во спротивно, мрежата на стандардниот режим не им дозволува на луѓето да бидат целосно свесни за сегашниот момент или нивната моментална околина.

– Меѓутоа, токму овој фокус на сегашноста за време на медитација или прошетка, на пример, помага да се спречи мозокот „постојано да разговара“ сам со себе. Оваа практика обично се нарекува свесност, вели д-р Чан, додавајќи дека истражувањата покажале дека пешачењето во природа може да ги олесни симптомите на анксиозност и депресија. Одвојувањето време за фокусирање на сегашниот момент може да го намали крвниот притисок или да го подобри сонот, истакнува д-р Чан.

Уметноста на набљудување се развива со одење во тишина

Д-р Сузан Еванс, професор по психологија по клиничка психијатрија на Weill Cornell Medicine нè потсетува дека дури и кога одиме сами, во тишина, без музика, тоа не мора да значи дека нашиот мозок е фокусиран на сегашниот момент. Дури и така „изолиран од светот“ човек може да биде одвлечен од некаква грижа, планирање, организирање… Целосното доживување на сегашниот момент, како што вели д-р Еванс, не е секогаш едноставно.

– Со одење, т.е. ангажирање на телото, настанува природна комбинација на сите сетила, дури и ако не сме научиле ништо за медитација или свесност. Луѓето потоа го забележуваат ветрето, сонцето на лицето или други природни сензации. А таа „уметност на набљудување“ би можела да поттикне инспирација, среќа, креативност… – нагласува д-р Еванс.