Водечкиот автор на новата студија, Кетрин Гибонс од Универзитетот во Лидс, рече: „Намалувањето на потрошувачката на шеќер стана клучна цел на јавното здравје во борбата за намалување на растечкиот товар на метаболичките болести поврзани со дебелината, како што е дијабетес тип 2“.

„Едноставното исфрлање на шеќерот од храната без негово замена може негативно да влијае на вкусот или да ја зголеми потребата за слатки, предизвикувајќи потешкотии во спроведувањето на режимот на исхрана. Замената на шеќерот со засладувачи или засилувачи на сладост во прехранбените производи е една од најчестите диететски и производствени стратегии насочени кон намалување на внесот на шеќер и подобрување на нутритивниот профил на комерцијалните храни и пијалоци.

Употребата на засладувачи доби многу негативен публицитет поради нејзината поврзаност со нарушен гликемиски одговор, токсиколошко оштетување на ДНК и зголемен ризик од срцев и мозочен удар.

Новата студија, прва од ваков вид, ги разгледа ефектите од консумирањето бисквити со шеќер или два вида засладувачи – природната замена за шеќер стевиа или вештачкиот засладувач неотам – на 53 возрасни со прекумерна тежина или дебели.

Досега, речиси сите истражувачки студии користеле пијалоци. Мал број студии вклучија волонтери со прекумерна тежина или дебели, како и доброволци од двата пола. Повеќето студии испитуваа само еден засладувач, главно аспартам, а многу малку студии ги испитуваа ефектите од повторено дневно внесување на познат засладувач во редовна исхрана.

Новата студија беше спроведена помеѓу 2021 и 2022 година на Универзитетот во Лидс и францускиот истражувачки центар за човечка исхрана во Рона-Алпи. Учесниците беа помеѓу 18 и 60 години, машки и женски, со прекумерна тежина или дебели.

Испитувањето се состоеше од три периоди на потрошувачка од две недели, а учесниците консумираа бисквити со шеќер, природна замена за шеќер стевиа или вештачки засладувач неотам, одделени со пауза од 14 до 21 ден. Ден 1 и 14 ден од периодите на потрошувачка се одвиваа во лабораторија.

Учесниците беа замолени да дојдат во лабораторија по ноќен пост, а беше земен примерок од крв за да се одредат основните нивоа на гликоза, инсулин и хормони поврзани со апетитот. Од нив беше побарано и да го оценат нивниот апетит.

Откако ги конзумирале бисквитите, од нив било побарано да оценат колку се чувствувале сити неколку часа. Беа измерени нивоата на гликоза и инсулин, како и грелин, пептид 1 сличен на глукагон и полипептид на панкреасот – хормони поврзани со консумирање храна.

Резултатите за двата типа на засладувачи не покажаа разлики во апетитот или ендокрините реакции во споредба со шеќерот, но нивото на инсулин измерено во текот на два часа по јадење беше намалено, како и нивото на шеќер во крвта.

Наодите покажуваат дека засладувачите се корисни за намалување на внесот на додаден шеќер без да предизвикаат компензаторно зголемување на апетитот или внесот на енергија, што ја потврдува користа од засладувачите во однос на апетитот, енергијата и тежината.