– Децата не веруваат никому да ги научи за нешто, повеќе им веруваат на оние кои биле доверливи во минатото. Ние веруваме дека оваа селективност во социјалното учење го одразува разбирањето на децата за тоа што претставува доверлив извор на информации. Прашањето е како најмладите ја користат својата интелигенција за да одлучат кога да учат и кому да веруваат – вели Ли Шијаоцен, докторант на Универзитетот за технологија и дизајн во Сингапур , која го напиша трудот заедно со нејзиниот професор по психологија и ментор, Џо Веи Чин.

Во истражувањето учествувале деца од предучилишна возраст на возраст од 3 до 5 години. Тие беа поделени во помлади и постари групи. Сите беа споени со робот или човек, кој им даваше точни или неточни предмети како топка или книга. Истражувачите потоа тестирале дали субјектот што ги дава информациите (човек или робот) и кој следи кого детето го смета за доверливо, пораснало.

Студијата покажа дека децата се спремни да научат нови работи и од луѓето и од роботите доколку им биле дадени точни информации во минатото, но не и ако во минатото правеле грешки поради нив, особено ако информациите им биле дадени од робот. Покрај тоа, помалите деца почесто прифаќаат информации од недоверливи луѓе отколку од недоверливи роботи, но постарите деца почесто одбиваат информации од недоверливи извори, без разлика дали станува збор за личност или робот.

– Овие резултати покажуваат дека помалите и постарите деца на оваа возраст имаат различни стратегии за избор на доверба – рече Лијева.