Истражувачите рекоа дека наодите, објавени во списанието Nature Communications, фрлаат сомнеж врз идејата дека фонетските информации, обично претставени со азбуката, се клучот за учењето јазик.

Тие рекоа дека исто така сугерира дека дислексијата и развојните јазични нарушувања може да се поврзани со перцепцијата на ритамот, а не со тешкотии во обработката на фонетските информации.

Професорката Уша Госвами, невролог од Универзитетот во Кембриџ, кој е автор на студијата, рече дека истражувањето покажува дека индивидуалните говорни звуци не се обработуваат со сигурност до околу седум месеци, иако повеќето бебиња дотогаш можат да препознаат познати зборови како „шише“.

– Оттогаш, индивидуалните говорни звуци сè уште се додаваат многу бавно, премногу бавно за да бидат основа на јазикот. Сметаме дека информациите за говорниот ритам се скриениот лепак што го поддржува развојот на јазичен систем кој добро функционира – истакна таа.

Според неа, родителите треба што повеќе да разговараат и да им пеат на своите бебиња или да користат говор ориентиран кон бебето, како што се детските песни, бидејќи тоа ќе влијае на исходот во доменот на учењето јазик.

Претходно се сметаше дека бебињата учат мали звучни елементи и ги спојуваат за да создаваат зборови.

За да разберат дали е тоа така, истражувачите ја снимиле мозочната активност на 50 бебиња на возраст од четири, седум и 11 месеци додека гледале видео на наставник од основно училиште кој пее 18 детски песни.

Тимот користел специјални алгоритми за да интерпретира како бебињата ја кодираат оваа информација во мозокот.

Научниците откриле дека фонетското кодирање кај бебињата се појавува постепено во текот на првата година од животот, почнувајќи со назални звуци кога станува збор за буквата „м“ за зборот „мама“.