Истражувањата покажуваат дека интервенциите насочени кон зголемување на социјалните посети би можеле значително да го намалат ризикот од смрт кај изолираните поединци.

Авторите сугерираат дека нивните наоди би можеле да се искористат за да се идентификуваат пациентите со поголем ризик од смрт поради социјалните фактори и да се развијат поефикасни интервенции за борба против зголемениот ризик од смрт поврзан со социјална изолација.

Иако претходните истражувања идентификуваа асоцијации помеѓу смртта од која било причина и „чувствата на осаменост“ и осаменото живеење, комбинираните ефекти на различните видови социјална интеракција врз смртноста се нејасни.

Научниците користеле податоци за 458.146 луѓе за да ја истражат врската помеѓу смртноста и пет типа социјална интеракција. Учесниците биле регрутирани помеѓу 2006 и 2010 година и имале просечна возраст од 56,5 години.

При регрутирањето, тие пополнија прашалник одговарајќи на прашања за пет типа социјална интеракција: колку често можат да се доверат на некој близок и колку често се чувствуваат осамено (субјективни мерки) и колку често ги посетуваат пријателите или семејството, колку често учествуваат во неделно групни активности и дали живеат сами (објективни мерки).

По средна вредност од 12,6 години, според приложените изводи за умирање, починале 33.135 учесници. Авторите откриле дека сите пет типа на социјални интеракции се независно поврзани со смрт од која било причина. Севкупно, зголемената смртност беше посилно поврзана со ниските нивоа на објективни мерки на социјална интеракција во споредба со ниските нивоа на субјективни мерки.

Најсилната поврзаност постоела кај поединци кои никогаш не биле посетени од пријатели или семејство, кои имале 39% поврзан поголем ризик од смрт.

Дополнително, користа од учеството во неделни групни активности не беше забележана кај учесниците без посети од пријатели или семејството – учесниците кои никогаш немале такви посети, но учествувале во групни активности и имале сличен поврзан поголем ризик од смрт како оние кои немале посети и не учествувале во активности (50% и 49%).

Сепак, учесниците кои имале посети од пријатели или семејство барем на месечно ниво имале значително помал поврзан повисок ризик од смрт, што укажува на тоа дека постоел потенцијално заштитен ефект од оваа социјална интеракција.

Авторите предупредуваат дека иако вкупната сила на здружението веројатно може да се генерализира, податоците за биобанката не се целосно репрезентативни за општата популација на Велика Британија и дека мерките за социјална интеракција се самопријавуваат од учесниците и се релативно едноставни.

Понатамошните истражувања би можеле да ги испитаат ефектите на другите видови на социјална интеракција врз смртноста, или колку промени во некој тип на интеракција се потребни за социјално изолираните луѓе да имаат најголема корист.